De Berghond van de Maremmen is van oorsprong een kuddebewaker afkomstig uit Italië. Aldaar, maar ook in andere landen zoals Amerika en Australië, en tegenwoordig ook in Nederland, wordt hij nog steeds ingezet als werkhond.

Sinds begin vorige eeuw wordt de Maremma echter ook succesvol ‘gebruikt’ als huishond/gezinshond. Je zou kunnen stellen dat het ‘succes’ van het ras voornamelijk daar aan te danken is. Net als bij de inzet als werkhond, gelden ook als huishond een aantal restricties. Een Maremma is en blijft een waakhond, die zelfstandig is en eigenwijs. Hij heeft ruimte nodig en een flat of appartement is geen geschikt onderkomen voor een ‘kuddebewaker’. Veel aandacht en 3 keer per dag een rondje is echt onvoldoende voor dit ras, hoewel ze ook niet per se extreem veel beweging nodig hebben. Hij dient minstens over een redelijke tuin te beschikken, waar hij graag zijn tijd zal doorbrengen. Met zijn oorspronkelijke taak in gedachten is het fijn als een Maremma ook iets te waken of te beschermen heeft, zodat hij daarin ook zijn energie kwijt kan. Bij gebrek aan schapen of ander kleinvee kan dit ook bestaan uit het huis en bijbehorend terrein of tuin met de mensen die daar wonen.

Maremma’s kunnen prima alleen zijn, zeker als ze een ‘taak’ hebben in de vorm van bewaken van huis en tuin. Hun taak zullen ze zelfstandig uitvoeren, maar dit betekent wel, dat ze slecht reageren op commando’s. Hoewel de Maremma is ingedeeld bij de herdershonden, zijn het geen honden die op het eerste teken van hun baasje doen wat er gezegd wordt (zoals misschien wel bij de Duitse Herder of Mechelaar). Ze kunnen erg eigenwijs zijn en slecht luisteren. Uiteraard kan met veel geduld en de juiste begeleiding/training ook een Maremma e.e.a aangeleerd worden.

Consequent zijn is daarbij een must! Maremma’s zijn slim genoeg om snel te doorzien bij wie van het gezin ze iets wel voor elkaar kunnen krijgen en bij wie dit niet gaat lukken.

Maremma’s hechten zich snel aan hun baasje en aangezien het soms geen allemansvrienden zijn, kunnen ze wantrouwig en afstandelijk zijn tegen anderen/vreemden. Het is belangrijk dat pups al op heel jonge leeftijd (bij de fokker; tussen de 6-12 weken) goed gesocialiseerd worden met andere mensen en vreemde objecten, en dat de ouderdieren een stabiel karakter hebben.

Hoewel het dus van origine kuddebeschermers zijn, behoren Maremma’s niet aggressief te reageren. Eén van de manieren om roofdieren af te schrikken is blaffen. Bij onraad zal dat dus hun eerste reactie zijn. In een drukke omgeving kan dat voor overlast zorgen, als buren daar niet van gediend zijn.

Maremma’s kunnen prima als huishond/gezinshond functioneren, maar wel met als voorwaarde dat u rekening houdt met zijn oorspronkelijke karakter en gedrag.